eve gelişimiz

ogluma 14 gün sonra kavuşmanın verdigi sevinçle sıkıca sarıldım hiç ayrılmayalım diye, kızımın aglaması hiç durmuyordu beslemeye çalışıyorum nafile sürekli aglıyor ve ben çaresiz ne yapacagımı bilmeden günler geçti. İlçede oturuyorduk kastamonuda çocuk doktoruna götürdük zaten kızımla hep o doktor ilgilenmişti gaz giderici ilaç fitil verip yolladı ama benim melegim yine huzuru bulamamıştı nerdeyse onbeşgünde bir doktora gidiyorduk .

artık kızım huzur bulamayınca biz doktor begenmemeye başladık ankarada hacettepede sabiha aysuna gittik zorlu bir bekleyişten sonra bizimle konuşmaya biraz olsun kızmın hastalıgını anlatmaya çalıştı eşimin tepkisi çok ilginçti hayır doktor hanım bizim kızımızda bahsettigin hastalıgın belirtisi yok geçeçek hastalıgımız demişti .kabullenme süreçimiz başlamıştı hep allahıma sıgınıyordum

nerden bilelim meleklerin özel annelere gönderildigini, hiç etrafımızda böyle bir hastalık görmemiştik ki serabral palsi ( beyin felçi )o gece sabaha kadar uyuyamadık . gece ve gündüz aglayan bir bebek ve biz hiçbirşey yapamıyorduk o doktor senin bu doktor benim dolaşıp duruyorduk

iki yaşına kadar ankara yolculugumuz devam etti bulundugumuz yerde özel egitim merkezi olmadıgı için memleketim kayseriye taşındık